Japonia jest jednym z wielkich krajów herbacianych na świecie, podobnie jak Indie, Chiny czy Iran. Najpopularniejsza jest zielona herbata, napój znacznie bardziej powszechny niż woda. Podobnie jak ryż, jest ona uważana za świętą roślinę, która jest częścią kultury narodowej, a dzielenie się nią stało się nawet specjalnym momentem znanym jako ceremonia parzenia herbaty.strong> ceremonia parzenia herbaty, po japońsku „Chanoyu”, „Sado”, „Chado” lub po prostu „Ocha”.
Jest to choreograficzny rytuałprzygotowywania i podawaniajapońskiej zielonej herbaty.strong>japońskiej zielonej herbaty w proszku (Matcha), z tradycyjnymi japońskimi słodyczami, aby zrównoważyć gorzki smak herbaty. Przygotowanie herbaty podczas tej ceremonii oznacza poświęcenie całej swojej uwagi wcześniej zdefiniowanym ruchom. Nie chodzi o picie herbaty, chodzi o estetykę, o przygotowanie miski herbaty z sercem.
JAPOŃSKA HERBATA
Zielona i gorzka
Japonia jest 7 największym producentem herbaty na świecie. W języku japońskim herbata jest zapisywana i wymawiana jako „cha” podobnie jak w języku chińskim i wielu innych językach (portugalskim, arabskim, perskim…). Jego ideogram 茶 miesza symbole człowieka (w środku), drzewa i rośliny (mały kapelusz powyżej).
Kultura herbaty sięga ponad 1000 lat wstecz, kiedy to pierwsze drzewa herbacianeprzybyły z Chin. Wiele plantacji (krzewy herbaciane rosną w bardzo liściastych zaroślach) można znaleźć na otwartej przestrzeni na południu, na wyspach Kyushu i Shikoku, gdzie panuje idealny klimat. Uprawia się tu tylko jedną odmianę herbaty: zieloną herbatę o czystym, gorzkim smaku, w 100% japońską. W ciągu roku odbywają się 4 zbiory, przy czym wiosenne zbiory są najbardziej znane, ponieważ jej liście mają bardziej delikatny, wyrafinowany smak.
Smak herbaty
Napój par excellence japońskiego życia, zielona herbata jest pita na ciepło lub zimno, o każdej porze dnia, towarzyszy posiłkom i wszystkim okazjom. Japończycy kochają zieloną herbatę tak bardzo, że stworzyli na nią przepisy! Jest ona używanaw gotowaniu, na przykład zmieszana z ryżem, jako dodatek do smażonych potraw lub w postaci ciast, lodów i słodyczy.
Istnieją też inneodmiany herbaty, z ziaren jęczmienia (muchiga), opiekane ziarna ryżu (genmaicha), a nawet algi (kombucha). Japończycy doceniają również herbaty z innych krajów, z Chin (Oolong), Indii (Darjeeling) i innych.
Herbatę przygotowuje się z sencha (liście) lub matcha.matcha (proszek)
Chcesz cieszyć się najlepszą japońską herbatą w domu? Polecamy ten adres:
Matcha
Matcha, czasami tłumaczona jako maccha, to zielona herbata.czyli niefermentowana herbata, redukowana do postaci proszku poprzez mielenie między dwoma kamieniami. Kilka tygodni przed zbiorami krzewy herbaciane są okrywanenatami, aby chronić je przed światłem słonecznym. W rezultacie liście herbaty są mniejsze, ciemniejsze i bardziej bogate w chlorofil i aminokwasy (łagodzą gorycz herbaty).
Po zebraniu, jeśli liście są zwinięte, herbata będzie wówczas nazywana gyokuro, uznawana za jedną z najlepszych japońskich zielonych herbat, spożywana w postaci naparu. Jeśli liście są pozostawione prosto, znana jest jako tencha; to właśnie ta zmielona i sproszkowana tencha jest następnie nazywana matcha.
Jeśli inny rodzaj zielonej herbaty jest sproszkowany, nie będzie określany jako matcha, a jedynie jako konacha, dosłownie „sproszkowana herbata”.
zielona herbata jest, ze względu na jej brak fermentacji.brak fermentacji, jest bogata w galokatechinę, silny antyoksydant. Zawiera również dużoteaniny, aminokwasu znanego z działania antystresowego.
Herbata, cała sztuka życia
Więcej niż napój, zielona herbata jest bardzo ważną częścią japońskiej historii i kultury. Buddyjscy mnisi zaczęli sadzić zieloną herbatę w IX wieku, aby używać jej podczas modlitw. Praktyka organizowania spotkań towarzyskich w celu picia Matcha rozprzestrzeniła się wśród wyższych sfer około XIV wieku. Początkowo ostentacyjna ceremonia ewoluowała pod wpływem buddyzmu Zen, stając się prostszą i skromniejszą.
Japończycy rozwinęli zwyczaj podawania jej na powitanie gości, dzieląc się herbatą w przekonaniu, że każdespotkanie jest skarbem i chwilą, którą należy uhonorować. Nazywa się to ceremonią parzenia herbaty, sztuką wspólnego picia, która przypomina rytuał religijny. Ale uwaga, Japończycy nie przeprowadzają ceremonii za każdym razem, gdy piją filiżankę herbaty!
Na co dzień używają tradycyjnego japońskiego czajniczka, kyusu., którego kształt i cechy są idealne do parzenia zielonej herbaty.
„Chanoyu” dosłownie oznacza „gorącą wodę herbacianą”. Ceremonia parzenia herbaty jest spokojną i świętą chwilą. Prowadzi ją sensei (mistrz, jak w sztukach walki), który nauczył się na pamięć gestów, które należy powtarzać do perfekcji: jak trzymać czajniczek, jak nalewać herbatę…. Ta nauka może zająć dużą część życia.
Mistrz gości w małym teahouse lub teahouse („herbaciarnia„)./em>”), często przylegającym do ładnego ogrodu (ceremonia parzenia herbaty może również odbywać się na zewnątrz, w nodate).
Herbata podawana jest w ceramicznych miseczkach(„Chawan” 茶碗, „miska na herbatę”), prostych i często starożytnych, w towarzystwie ciastek lub posiłku. Goście ubrani są w kimono, mówią niewiele i piją z tej samej miseczki, którą przekazują sobie z rąk do rąk.
Ceremonia ta jest cennym momentem, który może trwać kilka godzin i podczas którego uczestnicy cieszą się prostym pięknem, które emanuje z dźwięków (woda, ogień), zapachów (herbata, kadzidło) i przedmiotów. Jako forma sztuki, Ceremonia Herbaty jest okazją do cieszenia się prostotą wystroju herbaciarni, uczuciem chawan w dłoni, towarzystwem przyjaciół i po prostu chwilą czystości.
Chado: droga herbaty
Herbata, napój wytwarzany przez infuzję liści krzewu herbacianego (Camelia sinensis), pochodzi z Chin.
Samo pochodzenie herbaty jest legendarne: Wśród wielu mitów opowiadających o jej pojawieniu się i pierwszych zastosowaniach, jeden dotyczy buddyjskiego mnicha Bodhidharmy, założyciela buddyzmu zen.
 Podczas poszukiwania nirwany poprzez pozbawienie się jedzenia i snu, został pokonany przez zmęczenie i zasnął. Kiedy się obudził, zawstydzony tym, że poddał się zmęczeniu, podciął sobie powieki tak, że nie mógł już zamknąć oczu i rzucił je na ziemię. W miejscu, gdzie odpadły powieki, wyrósł krzew, a Bodhidharma odkrył, że jego liście mają moc poprawiania mu samopoczucia./strong> by utrzymać go przebudzonym przez resztę jego medytacji, więc następnie podarował herbatę wszystkim ludziom. Legenda ta ma tę zaletę, że wyjaśnia istnienie ścisłego związku między buddyzmem Zen a herbatą.
Jeśli jesteś poza Japonią, przygotuj herbaty matcha znane jest jako „Japońska Ceremonia Herbaty„, Japończycy nazywają ją „Chanoyu”./strong>, co można dosłownie przetłumaczyć jako „gorąca woda na herbatę„, lub „Chado” lub „Sado” tłumaczy się jako „droga herbaty„, jako wybrana ścieżka poświęcenia całego swojego czasu na studiowanie i praktykowanie japońskiej ceremonii parzenia herbaty.
Zachodnia koncepcja „ceremonii” to zestaw formalnych czynności, często stałych i tradycyjnych, wykonywanych przy ważnych okazjach społecznych lub religijnych. Jednak japońska ceremonia parzenia herbaty ma pewną elastyczność, ponieważ każda okazja i każda pora roku wymaga specjalnych i unikalnych przygotowań.specjalnych i wyjątkowych przygotowań, wyboru przypraw, wyboru kwiatów do aranżacji, wiszącego zwoju, aby opisać rodzaj spotkania i cel gospodarza.
Gospodarz poświęca się tej ceremonii, studiując wszystkie jej powiązane aspekty takie jak kaligrafia, kompozycja kwiatowa, piękno./strong>, gotowanie, noszenie kimona, ceramika i wiele więcej. Dlatego bardziej odpowiednie byłoby nazwanie go „Drogą herbaty„, ponieważ jest to rzeczywiście droga życia lub styl życia polegający na przygotowaniu najlepszej możliwej miski herbaty matcha dla gości.
Głęboko zakorzeniona w filozofii Zen, jest sposobem na wycofanie się z przyziemnych spraw codziennego życia i osiągnięcie, choćby tylko na jakiś czas, spokoju i wewnętrznego spokoju.
Filozofia herbaty
4 podstawowe elementy ceremonii parzenia herbaty to:
Odpowiadają one pięknu zen z wabi sabi : „docenianie piękna prostych, naturalnych rzeczy” (starsze znaczenie to „samotność życia w naturze, z dala od społeczeństwa”).
„Wa” oznacza harmonię. Ponieważ w naturze panuje harmonia, Teishu (mistrz lub gospodarz) będzie starał się wnieść tę cechę do herbaciarni i ogrodu wokół herbaciarni. Przybory używane podczas ceremonii parzenia herbaty są ze sobą w harmonii. Ogród herbaciany powinien być przedłużeniem otaczającej go naturalnej flory.
„Kei” oznacza szacunek. Goście muszą szanować wszystko, bez względu na ich status społeczny. Muszą zazwyczaj pochylić się, aby wejść do pokoju przez małe wejście zwane Nijiriguchi. W pokoju wszyscy klękają i kłaniają się wiszącemu zwojowi, siadają obok siebie w pozycji seiza na tatami. Szacunek jest również okazywany poprzez ostrożne obchodzenie się i obserwację filiżanki i innych przedmiotów podczas okresu Haiken (ostatni etap ceremonii).
„Sei” oznacza czystość. Wchodząc do pokoju herbacianego, zostawiasz za sobą wszystkie myśli i zmartwienia codziennego życia. Herbaciarnia lub Chashitsuto inny świat, w którym można się ożywić, zwolnić i cieszyć się obecnością przyjaciół. Gest czystości jest wzmocnionypoprzez rytualne czyszczenie chawan, natsume, chashaku i kensui przez gospodarza.
Prawdziwy wielki mistrz herbaty nie wykonuje japońskiej ceremonii parzenia herbaty z pamięci, ale z czystego serca.
„Jaku” oznacza spokój. Dopiero gdy pierwsze trzy koncepcje (harmonia, szacunek i czystość) zostaną odkryte, doświadczone i przyjęte, ludzie mogą ostatecznie ucieleśnić spokój. Była to jedna z nauk japońskiego mistrza ceremonii parzenia herbaty Sen no Rikyu (1522-1591).
Odkrycie ceremonii parzenia herbaty
Ceremonia parzenia herbaty może odbywać się na dwa sposoby:
Chaji: pełna i formalna ceremonia parzenia herbaty. Jest to kilkugodzinne wydarzenie, które rozpoczyna się od lekkiego posiłku zwanego kaiseki&.nbsp;, po którym następuje miska gęstej herbaty (gęstej), a kończy miska lekkiej herbaty.
Chakai: Większość ceremonii herbacianych w dzisiejszych czasach to bardzo skrócone wydarzenia. Chakai jest prostą ceremonią gościnności, która obejmuje degustację lekkiej miseczki herbaty i czasami małej przekąski (tenshin)
Przed wzięciem udziału w ceremonii parzenia herbaty unikaj krzykliwych ubrań i perfum, które odwracają uwagę od doświadczenia parzenia herbaty. Noś skromne ubrania, zdejmij biżuterię, która może uszkodzić przedmioty i unikanie silnych perfum.
Oto główne etapy ceremonii parzenia herbaty.
1) Sumi-demae
Miejsce tradycyjnej ceremonii parzenia herbaty otoczone jest ogrodem, choć wiele nowoczesnych miejsc nie posiada ogrodu. Ogród jest celowo spokojny i prosty, aby zachęcić do wyciszenia. Kwiaty o jasnych kolorach lub głębokich zapachach są unikane, ponieważ rozpraszają uwagę. Kamienie o różnych kształtach i rozmiarach tworzą ścieżkę do herbaciarni. Kamienna latarnia umieszczona jest obok kamiennej umywalki w pobliżu wejścia, gdzie odwiedzający myją ręce przed wejściem do herbaciarni.
Typowo, mistrzowie herbaty projektowali teahouses (Chashitsu), aby wyglądały rustykalnie, idealnie, jak stare opuszczone chaty. Ściany mogły być wykonane z błota i słomy lub mogły być niemalowane. Stolarze używali szorstko wyglądających słupów i belek, nieobrobionych, a także różanego drewna i bambusa, aby sprawić wrażenie, że dom został zbudowany z naturalnych materiałów pochodzących z okolicznych lasów.
W przeciwieństwie do zachodnich domów, teahouse nie jest małym muzeum z mnóstwem przedmiotów kolekcjonerskich, są tam tylko rzeczy niezbędne do unikalnego spotkania z Teishu (gospodarzem).
Uroczystość tradycyjnie odbywa się w pokoju tatami. Wszelkie niepotrzebne ozdoby są eliminowane, pokój jest celowo tak pusty, jak to tylko możliwe. Specjalne honorowe miejsce, rodzaj alkowy, zwane Tokonoma jest zarezerwowane specjalnie do wyświetlania i oglądania japońskiej kaligrafii.strong>japońskich zwojów kaligraficznych (kakemono) oraz kwiatów, które zmieniają się w zależności od pory roku. We wnęce Chashitsu wisi tylko jeden zwój, nie ma mebli, czasem tylko prosta Tana do eksponowania niektórych akcesoriów herbacianych.
Jedynym odgłosem jest wrząca woda w Kama (czajniku)&.nbsp;jedynym zapachem jest zapach kadzidła i kwiatów lub gałęzi w Hana-ire.
wejście dla gości jest czasami utrzymywane na niskim poziomie./strong>, dzięki czemu wchodzący goście muszą pochylić się do przodu, symbolizując pokorę. Po powitaniu, główny gość wchodzi do pokoju i zajmuje miejsce najbliżej wnęki, a za nim podążają pozostali goście. Goście siadają idealnie w pozycji seiza na podłodze tatami. Gdy goście zajmą swoje miejsca, zwyczajowo pochylają się ponownie przed obserwowaniem dekoracji, które zostały starannie dobrane na tę okazję.Po lekkim posiłku (kaiseki), gospodarz rozpala ognisko.gospodarz rozpala ognisko i przynosi wodę kama do zagotowania.
2) Omogashi
Goście są częstowani cukierki (japońskie słodycze są szczególnie delikatne) przed wypiciem herbaty.
Goście opuszczają Chashitsu, myją się, oczyszczają, odpoczywają. i dokonują nowego wejścia wznawiając w tym samym miejscu siedząc w seiza tj. na piętach.
3) Koicha-demae
Przygotowanie herbaty:
Gospodarz zazwyczaj przygotowuje herbatę na oczach gości. główne wyposażenie obejmuje:
trzepaczkę do herbaty (chasen),
szmatkę .ściereczka (chakin)
naczynie do herbaty./strong>dla matcha (natsume lub cha ire)./strong>),
łyżeczka (chashaku),
bambusowa chochla (hishaku)
miska na herbatę (chawan),
pojemnik napojemnik na słodycze,
żeliwny kociołek (kama) i
piec na tłuczeń lub węgiel drzewny (furo).
Każdy element wyposażenia został starannie dobrany do okoliczności i ma swoje określone miejsce.
Herbatę podaje się w miseczce do herbaty lub chawan, która jest istotnym elementem chanoyu: bez miseczki herbata nie może być przygotowana, podana ani wypita.
chawan wykonany jest z japońskiej ceramiki i powinien być wykonany ręcznie przez renomowanego garncarza. starsze miski są droższe i najbardziej cenione, może się nawet zdarzyć, że miski mające ponad 400 lat są używane przy prestiżowych okazjach. Najlepsze misy są ręcznie wykonane, a niedoskonałości są poszukiwane, ponieważ powinny przypominać nam o„niedoskonałości świata i ludzkiej natury: misa powinna być trzymana tak, aby pojawiały się z przodu. Ozdobione lakierem i złotym proszkiem, miski są często nazywane przez ich twórcę lub mistrza herbaty, który jest ich właścicielem.
Istnieje wiele stylów miseczek do herbaty w zależności od tego, kiedy zostały wykonane, stylu ceremonii lub rodzaju herbaty:
w lecie, używamypłytkich misek. płytkich miseczek i o szklanym kształcie, pozwalających herbacieszybko ostygnąć;
w zimie, z kolei, głębsze misy są używane do konserwowaniaciepła herbaty.
a) Po pierwsze, bol jest rytualnie oczyszczany przy użyciu kwadratu ząbka./strong> przy użyciu kwadratu białej tkaniny (lnianej, konopnej lub jedwabnej) zwanej chakin.
b) Gospodarz pobiera z natsume pożądaną ilość matcha używając chashaku. Następnie dodaje odpowiednią ilość gorącej wody (podgrzanej na furo) za pomocą hishaku lub bezpośrednio za pomocą kama.
Wybór kamy jest ważny. Japoński czajnik żeliwny wymaga pewnych środków ostrożności podczas użytkowania, o których można dowiedzieć się z naszego artykuł o żeliwnych czajnikach (Tetsubin).
c) Matcha, ze względu na swoją szczególną formę proszku, nie jest parzona, lecz ubijana. W tym celu gospodarz używa trzepaczki do herbaty (chasen) wykonanej z bambusa.
Na znak wielkiego szacunku, jakim darzone są instrumenty chanoyu w ogóle, a chasen w szczególności, uszkodzone chasen są często przynoszone do buddyjskich świątyń.buddyjskich świątyń, gdzie raz w roku, zwykle w maju, są rytualnie palone przez kapłanów w ceremonii zwanej chasen koyō.
Istnieją dwa główne rodzaje przygotowania herbaty:
gęstą herbatę lub koicha uzyskuje się poprzez rozcieńczenie, na porcję, 3 chashaku w 40 ml gorącej wody. chasen używany do ubijania koicha jest grubszy, a mieszanie odbywa się wolno, aby nie wytworzyć piany. Otrzymana herbata jest gęsta i ma słodki smak.
Lekka herbata lub usucha jest otrzymywana przez rozcieńczenie, na porcję, półtora chashaku w 75 ml gorącej wody. Ponieważ herbata ta jest bardziej rozcieńczona, do jej ubijania używa się drobniejszego chasen i szybszych ruchów; po ubiciu może pojawić się na niej lekka warstwa szumowin. Lżejsza usucha jest również bardziej gorzka w ustach.
Jak pić herbatę?
a) miska z herbatą jest umieszczana na macie tatami przed tobą, z jej przednią powierzchnią skierowaną do ciebie.
b)Podnieś goprawą ręką. i umieść go na lewej dłoni na wysokości oczu. Za pomocą prawej rękiobróć ją o około 90 stopni zgodnie z ruchem wskazówek zegara, tak aby jej przód nie był już skierowany w Twoją stronę (pozwoli Ci to podziwiać miskę).
c)Wypij herbatę powoli w 3 łykach (jest toitadakikata) i odłóż ją z powrotem na tatami.
d) Ukłon i wyrażenie wdzięczności po otrzymaniu i zakończeniu picia herbaty.
e) Pod koniec ceremonii będziesz mieć czas na zbadanie i docenienie miseczki z herbatą i różnych przyborów, jest to Dôgu no Haiken. Po zakończeniu obróćbol tak, aby przód był teraz skierowany w stronę gospodarza.
Przed zakończeniem ceremonii gospodarz może zapytać gości, czy chcieliby napić się jeszcze herbaty lub zaproponować im lekką herbatę (ususha).Ceremonia herbaty kończy się, gdy gospodarz umyje naczynia i odłoży sprzęt na miejsce, w którym znajdował się przed rozpoczęciem.
Jeśli to możliwe, zaleca się powrót, aby podziękować gospodarzowi następnego dnia po ceremonii.
